نحوه ی جایگزین کردن دستگیره های قدیمی کمد با چوب پنبه
برای درست کردن این کار زیبا و خلاقانه اگر چوب پنبه به میزان کافی ندارید می توانید آن را خریداری کنید. روش های زیادی برای استفاده مجدد از چوب پنبه وجود دارد. همچنین می توانید از چوب پنبه ها به عنوان ابزار خانه ، مانند دستگیره های کشوها و کابینت استفاده کنید. چوب های پنبه خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کنید مفید می باشد, کافیست مقاله ی زیر را مطالعه کنید تا به این موضوع پی ببرید.
مراحل :
دستگیره های قدیمی کمد با چوب پنبه
اگر دستگیره ی کمد هایتان قدیمی است و دوست دارید آنها را عوض کنید می توانید از چوب پنبه استفاده کنید. برای این کار ابتدا هر یک از دستگیره های قدیمی کمد را باز کنید. با استفاده از چند پیچ ام دی اف, چوب پنبه ها را به جای دستگیره های قبلی پیچ کنید. برای این کار چوب پنبه را در قسمت بیرونی در کمد نگه دارید و از داخل کمد پیچ ام دی اف را در جای مشخص شده بپیچید. چوب پنبه نیازی به سوراخ شدن ندارد زیرا پیچ ام دی اف به راحتی می تواند آن را سوراخ کند.
برای درست کردن این کار زیبا و خلاقانه اگر چوب پنبه به میزان کافی ندارید می توانید آن را خریداری کنید. روش های زیادی برای استفاده مجدد از چوب پنبه وجود دارد. همچنین می توانید از چوب پنبه ها به عنوان ابزار خانه ، مانند دستگیره های کشوها و کابینت استفاده کنید. چوب های پنبه خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کنید مفید می باشد, کافیست مقاله ی زیر را مطالعه کنید تا به این موضوع پی ببرید.
مراحل :
تمیز کردن چاقو
برای تمیز کردن چاقو می توانید از چوب پنبه کمک بگیرید . هم چنین می توانید از محلول نمک و سرکه برای راحت تر کردن کار استفاده کنید. پس از اتمام کار چاقو را کاملا شست و شو دهید و با حوله آن را خشک کنید. هنگام تمیز کردن چاقو مراقب باشید انگشتان خود را نبرید.
نحوه ی استفاده از چوب پنبه به عنوان دسته ی چاقوی پنیر
برای درست کردن این کار زیبا و خلاقانه اگر چوب پنبه به میزان کافی ندارید می توانید آن را خریداری کنید. روش های زیادی برای استفاده مجدد از چوب پنبه وجود دارد. همچنین می توانید از چوب پنبه ها به عنوان ابزار خانه ، مانند دستگیره های کشوها و کابینت استفاده کنید. چوب های پنبه خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کنید مفید می باشد, کافیست مقاله ی زیر را مطالعه کنید تا به این موضوع پی ببرید.
مراحل :
دسته ی چاقوی پنیر
اگر دسته ی چاقوی پنیر شما به هر دلیلی از آن جدا شده است شما می توانید به راحتی از چوب پنبه به عنوان دسته ی چاقوی پنیر استفاده کنید. برای این کار باید به کمک یک کاتر مناسب چوب پنبه را برش دهید سپس چاقو را داخل محل برش خورده وارد کنید. می توانید قبل از وارد کردن تیغه ی چاقو روی محل برش خورده چسب داغ بریزید و تا زمانیکه چسب سرد نشده است تیغه را وارد کنید. به این ترتیب تیغه به خوبی به چوب پنبه متصل خواهد شد.
نحوه ی درست کردن یک سینی دکوراتیو با استفاده از چوب پنبه
برای درست کردن این کار زیبا و خلاقانه اگر چوب پنبه به میزان کافی ندارید می توانید آن را خریداری کنید. روش های زیادی برای استفاده مجدد از چوب پنبه وجود دارد. همچنین می توانید از چوب پنبه ها به عنوان ابزار خانه ، مانند دستگیره های کشوها و کابینت استفاده کنید. چوب های پنبه خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کنید مفید می باشد, کافیست مقاله ی زیر را مطالعه کنید تا به این موضوع پی ببرید.
مراحل :
سینی دکوراتیو
برای درست کردن این جا کارتی نیاز به یک قاب عکس دارید. ابتدا چوب پنبه های خود را به هر شکلی که دوست دارید داخل قاب عکس قرار دهید. دقت کنید که همه ی قسمت های قاب باید از چوب پنبه پوشیده شده باشد. بعد از اینکه نحوه ی چینش چوب پنبه ها مورد تایید شما قرار گرفت با چسب داغ آنها را سر جایشان بچسبانید. اکنون می توانید این سینی را در هر جایی که دوست دارید قرار دهید و فنجان های خود را روی آن بچینید.
مسمومیت حاملگی عبارت است از یک اختلال خطرناک در فشار خون . کارکرد کلیه و دستگاه عصبی مرکزی که ممکن است از هفته 20 بارداری تا روز 7 پس از زایمان رخ دهد.
علایم شایع
ـ پره اکلامپسی خفیف :
افزایش قابل ملاحظه فشار خون هرچند در محدوده طبیعی قرار داشته باشد.
پف کردن صورت ، دست ها و پاها که در صبح شدیدتر است .
افزایش وزن بیش از حد (بیش از 450 گرم در هفته در سه ماهه آخر بارداری ).
پروتئین در ادرار ـ پره اکلامپسی شدید:
افزایش مداوم فشار خون
تورم و پف کردگی مداوم
تاری دید
سردرد
تحریک پذیری
درد شکم ـ اکلامپسی :
بدتر شدن علایم فوق
کشیدگی عضلات
تشنج
اغما
عوامل تشدید کننده بیماری
تغذیه نامناسب
دیابت شیرین
سابقه فشار خون بالا
بیماری کلیوی مزمن
حاملگی اول . مسمومیت در یک حاملگی بدان معنی نیست که در حاملگی های بعدی عود خواهد کرد.
سیگار کشیدن
سوء مصرف الکل
استفاده از داروهای روانگردان
سابقه خانوادگی اکلامپسی یا پره اکلامپسی
علائم مسمومیت بارداری چیست؟
پیشگیری
مراقبت پیش از تولد مناسب در سرتاسر دوران بارداری
در طول بارداری از سیگار، داروهای روانگردان یا الکل استفاده نکنید.
در طول بارداری از یک رژیم غذایی طبیعی و کاملاً متعادل استفاده کنید. در صورت تجویز مکمل های ویتامینی و معدنی پیش از زایمان را مصرف کنید.
بدون توصیه پزشک هیچ دارویی از جمله داروهای بدون نیاز به نسخه را مصرف نکنید.
عواقب مورد انتظار
مسمومیت در صورت تشخیص و درمان در طول بارداری ، معمولاً ظرف 7 روز پس از زایمان بدون هیچ عارضه ای از بین می رود. در موارد نادر کشنده است . اگر مسمومیت باعث زایمان نارس گردد، احتمال زنده ماندن نوزاد به رسیدن بودن آن بستگی دارد. مرگ جنین شایع است .
عوارض احتمالی مسمومیت حاملگی
سکته مغزی
افزایش خطر فشار خون بالا بدون ارتباط با بارداری پس از 35 سالگی
تشنج
ادم ریه
درمان و تشخیص بیماری مسمومیت حاملگی
آزمون های تشخیصی می توانند شامل بررسی های آزمایشگاهی خون ، بررسی ادرار 24 ساعته و سایر موارد برای رد کردن عوارض باشند.
درمان به شدت بیماری بستگی دارد: مراقبت در منزل برای علایم خفیف ، مراقبت در بیمارستان در صورت بدتر شدن شرایط و زایمان زودهنگام در صورت وخامت اوضاع . اکلامپسی به خاطر تشنج به احتمال بیشتری به مراقبت در بیمارستان و زایمان زودرس (غالباً سزارین ) نیاز دارد.
اگر در منزل هستید، روزانه خود را وزن و آن را ثبت کنید؛ از یک آزمون خانگی برای تعیین وجود پروتئین در ادرار استفاده کنید.
داروها
داروهای ضد پرفشاری خون برای کاهش فشار خون
ضد تشنج ها برای پیشگیری از تشنج
سولفات منیزیم (داخل وریدی )
فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
بیشتر مواقع استراحت کنید؛ این امر در کنترل مسمومیت مهم است . برای کمک به گردش خون ، روی سمت چپ خود استراحت کنید.
درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟
اگر در طول درمان یک یا چند مورد از موارد زیر رخ دهد: ـ سردرد شدید یا اختلال بینایی ـ افزایش وزن به میزان بیش از 1350 گرم در 24 ساعت ـ تهوع ، استفراغ و اسهال ـ دردهای شکمی کرامپی ـ تحریک پذیری بیش از حد
اگر روزانه به مقدار کافی از این ماده به بدن‌تان نرسانید، ضرری بزرگ به آن وارد میکنید. این ماده‌ی معدنی در بیش از ۳۰۰ فرآیند بدنی و واکنش‌های شیمیایی داخل بدن کاربرد دارد، بنابراین عدم تامین منیزیوم به مقدار کافی سلامت و نیروی بالقوه‌ی بدن را به شدت به خطر می‌اندازد.
آیا احساس میکنید که کمبود منیزیم دارید؟ چگونه بدون مراجعه به پزشک علائم کمبود منیزیم را بفهمیم؟ با آلامتو در این مقاله همراه شوید:
به گزارش بازده؛ کمبود منیزیوم در بدن انسان می تواند آثار زیان باری را به همراه داشته باشد. بسیار حیرت‌آور است که کمبود یک ماده‌ی مغذی به نام منیزیوم بتواند چنین تاثیر بزرگی بر سلامتی‌تان بگذارد.
طی چند دهه‌ی اخیر رژیم غذایی استاندارد امریکایی‌ها دست‌خوش تغییر فراوان شده است، و مشکلاتی برای سلامتی ایجاد کرده است که قبلا آدم‌ها کمتر به آنها مبتلا می‌شدند. در جوامع امروز، کمبود مزمن مواد مغذی بسیار رایج شده و سلامت بسیاری از آدم‌ها را در وضعیتی ضعیف قرار داده است.
یکی از رایج‌ترین کمبودهای مواد مغذی مربوط به منیزیوم است. تامین این ماده از طریق مواد خوراکی بسیار دشوار است، و متاسفانه بدن برای انجام فرآیندهای مهم خود به شدت به آن نیاز دارد. در ادامه ببینید آیا شما نیز دچار کمبود منیزیوم هستید یا خیر؛ و البته راه‌های تامین این ماده و بازگشت به جاده‌ی سلامتی را نیز مطالعه کنید.
چرا تأمین منیزیوم بدن به مقدار کافی این چنین دشوار است؟
روزگاری تامین روزانه‌ی مقدار توصیه‌شده‌ی منیزیوم برای بدن بسیار آسان بود. فقط با مصرف محصولات کشاورزی می‌توانستید منیزیوم مورد نیاز بدن‌تان را فراهم کنید. این ماده‌ی معدنی به مقداری زیاد در خاک وجود دارد؛ ولی به دلیل فرسایش خاک و روش‌های نوین کشاورزی، به ندرت در خاک کشاورزی می‌توان آن پیدا کرد.
این ماده به صورت طبیعی در خوراکی‌هایی نظیر سبزیجات تیره‌رنگ، ماهی خال‌خالی، آجیل، دانه‌ها، و حبوبات یافت می‌شود – همگی خوراکی‌هایی هستند که دیگر نقشی خاص در رژیم‌های غذایی ناسالم امروزی ایفا نمی‌کنند. همچنین می‌توانید این ماده را در برخی مکمل‌های خاص نیز بیابید.
۳۲ نشانه‌ی زیر را در مورد کمبود منیزیوم بررسی کنید و ببینید آیا به اندازه‌ی کافی از این ماده در بدن‌تان دارید یا خیر.
۳۲ نشانه‌ی کمبود منیزیوم
۱. اضطراب
۲. تشنج
۳. سرگیجه
۴. گیجی و پریشانی
۵. عفونت مثانه
۶. از دست دادن حافظه
۷. کمبود پتاسیم: که ممکن است باعث تشنگی شدید، حبس مایعات بدن، و زودرنجی شود
۸. گرفتگی ماهیچه‌ها
۹. میگرن
۱۰. مشکلات قلبی
۱۱. افزایش فشار خون
۱۲. افسردگی
۱۳. ایجاد لخته‌ی خونی
۱۴. مشکل در بلع
۱۵. آسم
۱۶. بیماری‌های کبد و کلیه
۱۷. فشار خون مزمن
۱۸. کمبود کلسیم
۱۹. بیماری‌های مربوط به دفع و روده
۲۰. لرزش
۲۱. پوکی استخوان
۲۲. یبوست
۲۳. خستگی
۲۴. دیابت نوع دوم
۲۵. مشکلات تنفسی
۲۶. حالت تهوع
۲۷. مشکلات باروری و تولید مثل: باردار شدن و باردار ماندن، پری‌اکلامپسیا، زایمان زودرس
۲۸. بی‌خوابی
۲۹. پوسیدگی دندان
۳۰. سندرم رینود: باعث احساس سردی در انگشتان دست و پا، تغییر رنگ پوست بر اثر تغییرات دما، و بی‌حسی در اندام‌ها می‌شود
۳۱. تغییر در شخصیت: غالبا دارای علائمی مشابه‌ی اضطراب، افسردگی، و دیگر اختلالات خلقی است
۳۲. هیپوگلیسمی
چگونه می‌توان هم‌اکنون این مشکل را برطرف کرد
اگر روزانه به مقدار کافی از این ماده به بدن‌تان نرسانید، ضرری بزرگ به آن وارد میکنید. این ماده‌ی معدنی در بیش از ۳۰۰ فرآیند بدنی و واکنش‌های شیمیایی داخل بدن کاربرد دارد، بنابراین عدم تامین منیزیوم به مقدار کافی سلامت و نیروی بالقوه‌ی بدن را به شدت به خطر می‌اندازد.
افزودن خوراکی‌های سرشار از منیزیوم به رژیم غذایی‌تان، نظیر خوراکی‌هایی که در بالا به آنها اشاره شد، می‌تواند به بالا رفتن میزان این ماده در بدن کمک کند. البته حتی اگر انواع و اقسام خوراکی‌ها را در طول روز مصرف کنید، باز هم امکان دارد نتوانید میزان توصیه‌شده‌ی منیزیوم مورد نیازتان را تامین نمایید.
به همین دلیل مکمل‌ها می‌توانند کمک‌تان کنند. می‌توانید هر روز یک کپسول حاوی منیزیوم مصرف کنید و دیگر نگران نباشید که باید کلی اسفناج بخورید! البته باید مکملی را نیز انتخاب کنید که برای بدن‌تان مفید باشد.
پولیپ بینی یک توده ی نرم ، بدون درد و غیر سرطانی است که در پوشش مسیر های بینی یا سینوس ها قرار گرفته است . پولیپ ها مانند قطره ی اشک یا خوشه ی انگور آویزان می شوند.آنها ناشی از التهاب مزمنِ ناشی از آسم، عفونت های دوره ای، آلرژی، حساسیت به مواد مخدر یا اختلالات ایمنی خاص هستند.
پولیپ های کوچک ممکن است هیچ گونه علائمی نداشته باشند. اما توده های بزرگتر یا گروهی از پولیپ ها با هم می توانند مسیر های بینی شما را مسدود کرده و یا به مشکلات تنفسی، از دست دادن حس بویایی و عفونت های مکرر منجر شوند.
پولیپ بینی می تواند برای هر کسی اتفاق بیفتد اما بیشتر در افراد میانسال شایع است.برای کوچک کردن و یا از بین بردن پولیپ ها می توان از دارو استفاده کرد اما گاهی اوقات برای از بین بردن پولیپ به جراحی هم نیاز داریم.حتی بعد از درمان های موفق و موثر ممکن است پولیپ بینی برگردد.
نشانه های پولیپ بینی
پولیپ بینی به التهاب پوشش مسیر های بینی و سینوس ها مرتبط است که بیش از ۱۲ هفته ادامه پیدا می کند (سینوزیت مزمن).با این حال ممکن است کسی سینوزیت مزمن داشته باشد ولی پولیپ بینی نداشته باشد (سینوزیت مزمن بدون داشتن پولیپ شایع تر است ).
پولیپ ها زائده هایی نرم و غیر قابل لمس هستند به همین دلیل اگر کوچک باشند شما متوجه آنها نمی شوید .فقط پولیپ های متعدد یا بزرگ ممکن است مسیر بینی شما را مسدود کند.
علایم و نشانه های مشترک سینوزیت مزمن با پولیپ بینی عبارتند از :
علائم پولیپ بینی
آبریزش بینی
گرفتگی مداوم بینی
آبریزش از پشت بینی
کاهش یا عدم حس بویایی
درد سر و صورت
درد در دندان های بالا
احساس فشار بر روی پیشانی و صورت
خرناس کشیدن
احساس خارش اطراف چشم
پولیپ بینی چطور تشخیص داده می شود؟
اگر دکترتان به وسیله ی یک چراغ قوه پزشکی که رینوسکوپ نامیده می شود از سوراخ بینی به مجاری بینی نگاهی بیندازد، پولیپ ها مشخص خواهند شد.اگر پولیپ در اعماق سینوس های شما پنهان شده بود ممکن است دکترتان از طریق اندوسکوپی بینی شما را معاینه کند .در این روش دکترتان یک لوله نازک و انعطاف پذیر را که سر آن دوربین و چراغ نصب شده است از طریق انتهای مجاری بینی وارد خواهد کرد .
ممکن است “ام آر آی “و” سی تی” اسکن هم برای تشخیص سایز و محل دقیق پولیپ نیاز باشد.پولیپ ها به شکل نقاط مات در این اسکن ها نمایان می شوند. این کار می تواند انواع دیگر زائده های تولید شده که ممکن است از نظر پزشکی خیلی جدی تر باشد را نیز پیدا کند مانند ناهنجاری های ساختاری یا غده های سرطانی.
تست آلرژی نیز می تواند برای تعیین منشا التهاب مزمن بینی سودمند باشد. این تست به این صورت است که دکتر شما یک سوراخ کوچک به اندازه سر سوزن روی پوست شما ایجاد می کند و سپس انواع آلرژن ها را که به صورت مایع است بر روی آن سوراخ قرار می دهد سپس واکنش سیستم ایمنی بدن شما نسبت به انواع آلرژن ها را مشاهده می کند .
اگر یک بچه ی کوچک پولیپ بینی داشته باشد ، ممکن است تست های ژنتیکی نیاز باشد .
چه زمانی باید به دکتر مراجعه کنیم ؟
اگر علائم پولیپ بینی بیش از ۱۰ روز ادامه پیدا کرد به دکتر مراجعه کنید .علائم سینوزیت مزمن و پولیپ بینی مشابه خیلی از بیماری های دیگر از جمله یک سرماخوردگی ساده است .
اگر شرایط زیر را تجربه کردید بلافاصله باید به پزشک مراجعه کنید :
مشکل جدی در تنفس
علائم بیماری شما به طور ناگهانی بدتر شدند
دو بینی ، کاهش بینایی یا کاهش توانایی برای حرکت چشم ها
التهاب شدید اطراف چشم
افزایش سردرد به همراه تب بالا یا ناتوانی در نگه داشتن سر به جلو
دلایل ایجاد پولیپ چیست؟
دانشمندان هنوز به طور کامل درک نکرده اند که چه چیزی باعث ایجاد پولیپ می شود. مشخص نیست که چرا بعضی از افراد التهاب های مزمن را توسعه می دهند یا چرا در بعضی از افراد التهاب های مداوم باعث ایجاد پولیپ می شود و در افراد دیگر این اتفاق نمی افتد. این التهاب ها در غشای مخاطی داخل بینی و سینوس ها ایجاد می شود. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد افرادی که پولیپ تولید می کنند، نشانگر های شیمیایی و واکنش سیستم ایمنی متفاوتی نسبت به افرادی که پولیپ تولید نمی کنند دارند.
پولیپ بینی در هر سنی ممکن است ایجاد شود اما بیشتر در افراد میانسال شایع است. پولیپ ممکن است در هر جای سینوس ها و مسیر های بینی تشکیل شود اما اغلب اوقات در ناحیه ای که سینوس ها نزدیک چشم ها، بینی و استخوان گونه هستند ایجاد می شود.
درمان پولیپ بینی
از بین بردن سینوزیت مزمن چه همراه با پولیپ باشد و چه بدون پولیپ باشد یک بیماری چالش برانگیز است.
هدف درمان پولیپ بینی کوچک کردن سایز پولیپ یا از بین بردن آنهاست. اولین روش معمولا استفاده از دارو است. گاهی اوقات ممکن است به جراحی نیاز باشد اما این کار ممکن است نتیجه ی دائمی نداشته باشد چون پولیپ ها معمولا برمی گردند.
درمان دارویی
آغاز درمان پولیپ بینی معمولا با دارو است این داروها حتی می تواند پولیپ های بزرگ را کوچک کرده و از بین ببرد.
درمان های دارویی عبارتند از :
اسپری های بینی (کورتیکو استروئید ها): دکتر شما احتمالا این اسپری بینی را برای کاهش التهاب بینی تان تجویز می کند.این روش درمانی ممکن است پولیپ ها را کوچک کرده یا به کلی از بین ببرد .اسپری های کورتیکو استروئید شامل این مواد می شود : فلوتیکازون ،بودزونید،فلونیزولید،مومتازون ،تریامسینولون،بکلومتازون و سیکلسونید .
کورتیکو استروئید های خوراکی و تزریقی : اگر اسپری های کورتیکو استروئید موثر واقع نشد، دکترتان ممکن است نوع خوراکی آن را برایتان تجویز کند مانند پردنیزون که هم می تواند به تنهایی تجویز شود و هم می تواند همراه با اسپری آن تجویز شده باشد. از آنجایی که کورتیکو استروئید های خوراکی می تواند عوارض جانبی مهمی داشته باشد شما فقط برای یک دوره ی کوتاه از آنها استفاده می کنید. اگر پولیپ بینی شدید و ماندگار باشد ممکن است از کورتیکو استروئید های تزریقی استفاده شود .
داروهای دیگر : دکتر شما ممکن است داروهایی برایتان تجویز کند که می تواند شرایطی که منجر به التهاب مزمن در سینوس ها و مسیرهای بینی شما می شود را درمان می کند. این داروها عبارتند از : آنتی هیستامین که آلرژی را کنترل می کند و آنتی بیوتیک که می تواند عفونت های دوره ای و مزمن را درمان کند. درمان و حساسیت زدایی به آسپرین هم می تواند برای برخی از بیمارانی که پولیپ دارند مفید واقع شود.
جراحی پولیپ بینی
اگر دارو درمانی نتوانست پولیپ بینی را کوچک کند و از بین ببرد ،ممکن است نیاز به جراحی اندوسکوپیک داشته باشید تا به وسیله ی آن پولیپ ها از بین رفته و مشکلاتی که باعث التهاب سینوس ها و ایجاد پولیپ می شدند را درمان کند.
در جراحی اندوسکوپی جراح یک لوله ی کوچک را که دارای ذره بین و یک دوربین کوچک است (اندوسکوپ) وارد سوراخ های بینی تان کرده و به طرف حفره های سینوس شما هدایت می کند.او برای از بین بردن پولیپ و اجزای دیگری که باعث انسداد جریان مایعات از سینوس های شما شده است از یک جسم کوچک که می تواند پولیپ ها را بتراشد استفاده می کند.
همچنین ممکن است دهانه ی سینوس ها را که به مسیر های بینی منتهی می شود ،بزرگ تر کند. جراحی اندوسکوپی معمولا به عنوان یک جراحی سرپایی انجام می شود.
بعد از جراحی به احتمال زیاد باید از اسپری های کورتیکو استروئید استفاده کنید. این دارو می تواند از بازگشت پولیپ بینی جلوگیری کند. دکترتان برای تسریع بهبود بعد از جراحی ممکن است شستشو به وسیله ی آب نمک را به شما پیشنهاد کند.
چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به پولیپ بینی هستند؟
افراد میانسال: پولیپ بینی بیشتر در بزرگسالانی که بیش از ۴۰ سال سن دارند و کودکانی که مبتلا به آسم، سینوزیت مزمن، زکام و فیبروز کیستیک (یک بیماری ارثی که منجر به مشکلات تنفسی می شود)هستند شایع است.
خانم ها : خانم ها بیشتر از آقایان در معرض ابتلا به پولیپ بینی هستند.
روش های پیشگیری از ابتلا به پولیپ بینی
بعد از درمان پولیپ بینی با رعایت موارد زیر می توانید از ابتلای مجدد به پولیپ بینی پیشگیری کنید:
مدیریت آلرژی و آسم.توصیه های درمانی دکتر خود را برای مدیریت آسم و آلرژی دنبال کنید. اگر علائم بیماری شما به خوبی کنترل نشد این مساله را با دکتر خود در میان بگذارید تا برنامه ی درمانی جدیدی در اختیار شما قرار دهد.
اجتناب از محرک های بینی. تا جایی که امکان دارد از استنشاق آلاینده های موجود در هوا که منجر به التهاب و سوزش بینی و سینوس های شما می شود اجتناب کنید این آلاینده ها عبارتند از: آلرژن ها ، دود تنباکو ، گازهای شیمیایی ،گرد و خاک و دیگر ذرات ریز موجود در هوا
رعایت بهداشت.اگر هوای خانه ی شما خشک است از یک دستگاه مرطوب کننده ی هوا استفاده کنید. این کار به مرطوب کردن مسیر های تنفسی، بهبود جریان مخاط از سینوس ها و جلوگیری از انسداد و التهاب بینی کمک می کند.
استفاده از شوینده ی بینی.از یک اسپری آب نمک برای شستشوی مجاری بینی خود استفاده کنید. این کار جریان مخاط را بهبوده داده و بینی را از آلرژن ها و محرک های دیگر پاک می کند.
فیبروزکیستیک یک اختلال ژنتیک اتوزوم مغلوب است که در حدود ۳۰۰۰۰ کودک و بزرگسال را در ایالات متحده گرفتار می‌کند. این بیماری بسیاری از اعضا از جمله ریه‌ها، پانکراس، و اندام‌های تولید مثل را درگیر می‌کند گرچه بیشتر مرگ و میر ناشی از فیبروزکیستیک در اثر درگیری ریه می‌باشد. این بیماری شایع‌ترین اختلال ژنتیک مرگ‌آور در جمعیت سفید پوستان می‌باشد؛ فراوانی ناقلین ژن ۱ در ۲۹ است که یک مورد از هر ۳۳۰۰ تولد زنده را درگیر می‌کند. سالیانه ۱۰۰۰ مورد جدید فیبروزکیستیک تشخیص داده می‌شوند. فیبروزکیستیک از جهش یک ژن منفرد حاصل می‌آید که تنظیم‌گر هدایت کنندهٔ خلال غشایی فیبروزکیستیک (CFTR) را رمزگذاری می‌کند؛ این پروتئین یک کانال کلر قابل تنظیم با آدنوزین تک فسفاته حلقوی است که در سطح رأس سلول‌های اپی‌تلیومی وجود دارد. شایع‌ترین جهش، AF508 می‌باشد که حذف‌شدگی سه جفت باز را در پی دارد که منجر به فقدان فنیل‌آلانین در جایگاه ۵۰۸ پروتئین می‌گردد. با این وجود تا به امروز بیش از ۱۶۰۰ جهش شناسایی شده‌اند. پروتئین غیرطبیعی CFTR منجر به نقص در نقل و انتقال کلر و افزایش بازجذب سدیم در پی‌تلیوم راه‌های هوایی و مجاری می‌گردد؛ این امر باعث به وجود آمدن ترشحاتی در مجاری تنفسی، کبدی -صفراوی، گوارشی، و تولید مثلی می‌گردد که به طور غیرعادی غلیظ و چسبناک می‌باشند. ترشحات غلیظ به آسانی از راه‌های هوایی پاک نمی‌شوند و منجر به علایم تنفسی می‌گردند؛ این ترشحات در سایر اندام‌ها نیز موجب انسداد و تخریب مجاری برون‌ریز می‌شوند که منجر به اختلال عملکرد اعضای برون‌ریز می‌گردد.
شیرخواران مبتلا ممکن است با ایلئوس مکونیوم یا نارسایی رشد (failure to thrive) همراه با اسهال چرب تظاهر یابند. ممکن است مراقبین بچه متوجه شوری پوست وی شوند. مبتلایان به فیبروزکیستیک به طور معمول دچار سرفه مزمن همراه با تولید خلط غلیظ، خس خس، و تنگی نفس هستند. نارسایی پانکراس و دیابت شایع بوده و بیماران مرد اسپرم زنده ندارند (azoospermia). پولیپ‌های بینی شایع بوده و چماقی شدن انگشتان معمول می‌باشد. فیبروزکیستیک باید در تشخیص افتراقی مبتلایان به بیماری مزمن غیرقابل توجیه سینوس، برونشکتازی، ناباروری در مردان همراه با فقدان مجرای اسپرم‌بر (was deferens)، پانکراتیت، یا سوء جذب مطرح گردد. آزمون‌های عملکرد ریوی نشان دهندهٔ پرهوایی و انسداد هستند؛ ممکن است پاسخ به گشاد کننده برونش دیده شود. مطالعات تصویربرداری از ریه پرهوایی، ضخیم شدگی دیواره برونش، و برونشکتازی را نشان می‌دهند.
راه‌های هوایی در مبتلایان به فیبروزکیستیک در ابتدا با استافیلوکوکک طلایی یا هموفلوس انفلونزا کولونیزه می‌شوند و به دنبال آن و در سال‌های آتی پسودومونا آیروژینوزا نیز علاوه می‌گردد. التهاب و عفونت پایدار موجب تخریب دیوارهٔ برونش‌ها و برونشکتازی می‌گردد. انسداد راه‌های هوایی کوچک با توپی‌های موکوسی منجر به اتساع کیستی پس از انسداد و تخریب پارانشیم می‌گردد و نهایتاً انسداد پیش‌رونده در برابر جریان هوا و هیپوکسمی عارض می‌گردد. مضافاً، ممکن است سایر بیماری در اثر ایجاد آسپرژیلوز برونشی – ریوی حساسیتی و عفونت‌های مایکوباکتریومی غیرسلی عارضه‌دار گردد. کولونیزه شدن و عفونت با بورخولدریا سپاسی‌ای مقاوم به داروهای متعدد ممکن است در موارد بیماری پیشرفته رخ داده و مشکلات درمانی چالش برانگیزی پیش‌رو قرار دهد. بیشتر بیماران در اثر نارسایی تنفسی فوت می‌کنند.
فیبروزکیستیک با اندازه‌گیری غلظت کلر عرق (تست عرق) تشخیص داده می‌شود. در صورتی که تابلوی بالینی منطبق با فیبروزکیستیک باشد و غلظت کلر اندازه‌گیری شده در یک آزمایشگاه معتبر حداقل در دو نوبت بیش از mEq/L۶۰ باشد تشخیص قطعی تلقی می‌شود. در صورتی که تست عرق مبهم باشد می‌توان با تعیین ژنوتیپ، در صورتی که جهش در هر دو آلل ژن شناسایی شوند به تشخیص قطعی رسید.
گرچه بیشتر بیماران در کودکی تشخیص داده می‌شوند تشخیص در برخی بیماران تا بزرگسالی به تأخیر می‌افتد. در حدود ۴۵ درصد جمعیت مبتلا به فیبروزکیستیک در ایالات متحده بالای ۱۸ سال هستند. قبل از ۱۹۴۰، نوزادان مبتلا به فیبروزکیستیک ندرتاً تا اولین سالگرد تولد خود زنده می‌ماندند. در حال حاضر میانگین طول عمر تخمینی برای افراد مبتلا به فیبروزکیستیک در حدود ۳۷ سال است.
درمان فیبروزکیستیک بر مبنای بهداشت تهاجمی راه هوایی، حمایت تغذیه‌ای شامل جایگزینی آنزیم‌های پانکراس، آنتی‌بیوتیک، و گشاد کننده‌های برونش قرار دارد، DNAase انسانی نوترکیب استنشاقی (درناز آلفا dornase alfa) چسبندگی خلط را کاهش داده، عملکرد ریه‌ها را بهبود بخشیده، و از تشدیدهای بیماری می‌کاهد. محلول نمکی (سالین) هیپرتونیک استنشاقی به آب‌دار کردن ترشحات کمک کرده و امکان می‌دهد تا به سادگی با سرفه خارج شوند، و نیز عملکرد ریوی را بهبود می‌بخشد گرچه احتمالاً کمتر از درناز آلفا مؤثر است.
درگیری اعضا در فیبروز کیستیک
ریوی
سرقه و تولید خلط
پنومونی‌های راجعه
واکنش‌دهی بیش از حد برونش‌ها
هموپتیزی (خلط خونی)
پنوموتوراکس
چماقی شدن قابل توجه انگشتان
قالب ریوی
دستگاه تنفسی فوقانی
پولیپ‌های بینی
سینوزیت مزمن
گوارشی
ایلئوس مکونیوم در نوزاد
انسداد دیستالی روده
پرولاپس رکتوم
فتق‌ها
اختلال عملکرد برون‌ریز پانکراس که موجب اسهال چربی، سوء تغذیه و کمبود ویتامین می‌شود.
ادراری تناسلی
آزواسپرمی (فقدان اسپرم زنده)
کاهش میزان باروری در زنان
نفرولیتیاز (سنگ کلیه)
بیماری فیبروز سیستیک چیست؟ علایم و تشخیص و درمان به چه صورت است؟توسط علیرضا مجیدی۲۷ مهر ۱۳۹۵بدون دیدگاه
فیبروزکیستیک یک اختلال ژنتیک اتوزوم مغلوب است که در حدود ۳۰۰۰۰ کودک و بزرگسال را در ایالات متحده گرفتار می‌کند. این بیماری بسیاری از اعضا از جمله ریه‌ها، پانکراس، و اندام‌های تولید مثل را درگیر می‌کند گرچه بیشتر مرگ و میر ناشی از فیبروزکیستیک در اثر درگیری ریه می‌باشد. این بیماری شایع‌ترین اختلال ژنتیک مرگ‌آور در جمعیت سفید پوستان می‌باشد؛ فراوانی ناقلین ژن ۱ در ۲۹ است که یک مورد از هر ۳۳۰۰ تولد زنده را درگیر می‌کند. سالیانه ۱۰۰۰ مورد جدید فیبروزکیستیک تشخیص داده می‌شوند. فیبروزکیستیک از جهش یک ژن منفرد حاصل می‌آید که تنظیم‌گر هدایت کنندهٔ خلال غشایی فیبروزکیستیک (CFTR) را رمزگذاری می‌کند؛ این پروتئین یک کانال کلر قابل تنظیم با آدنوزین تک فسفاته حلقوی است که در سطح رأس سلول‌های اپی‌تلیومی وجود دارد. شایع‌ترین جهش، AF508 می‌باشد که حذف‌شدگی سه جفت باز را در پی دارد که منجر به فقدان فنیل‌آلانین در جایگاه ۵۰۸ پروتئین می‌گردد. با این وجود تا به امروز بیش از ۱۶۰۰ جهش شناسایی شده‌اند. پروتئین غیرطبیعی CFTR منجر به نقص در نقل و انتقال کلر و افزایش بازجذب سدیم در پی‌تلیوم راه‌های هوایی و مجاری می‌گردد؛ این امر باعث به وجود آمدن ترشحاتی در مجاری تنفسی، کبدی -صفراوی، گوارشی، و تولید مثلی می‌گردد که به طور غیرعادی غلیظ و چسبناک می‌باشند. ترشحات غلیظ به آسانی از راه‌های هوایی پاک نمی‌شوند و منجر به علایم تنفسی می‌گردند؛ این ترشحات در سایر اندام‌ها نیز موجب انسداد و تخریب مجاری برون‌ریز می‌شوند که منجر به اختلال عملکرد اعضای برون‌ریز می‌گردد.
شیرخواران مبتلا ممکن است با ایلئوس مکونیوم یا نارسایی رشد (failure to thrive) همراه با اسهال چرب تظاهر یابند. ممکن است مراقبین بچه متوجه شوری پوست وی شوند. مبتلایان به فیبروزکیستیک به طور معمول دچار سرفه مزمن همراه با تولید خلط غلیظ، خس خس، و تنگی نفس هستند. نارسایی پانکراس و دیابت شایع بوده و بیماران مرد اسپرم زنده ندارند (azoospermia). پولیپ‌های بینی شایع بوده و چماقی شدن انگشتان معمول می‌باشد. فیبروزکیستیک باید در تشخیص افتراقی مبتلایان به بیماری مزمن غیرقابل توجیه سینوس، برونشکتازی، ناباروری در مردان همراه با فقدان مجرای اسپرم‌بر (was deferens)، پانکراتیت، یا سوء جذب مطرح گردد. آزمون‌های عملکرد ریوی نشان دهندهٔ پرهوایی و انسداد هستند؛ ممکن است پاسخ به گشاد کننده برونش دیده شود. مطالعات تصویربرداری از ریه پرهوایی، ضخیم شدگی دیواره برونش، و برونشکتازی را نشان می‌دهند.
راه‌های هوایی در مبتلایان به فیبروزکیستیک در ابتدا با استافیلوکوکک طلایی یا هموفلوس انفلونزا کولونیزه می‌شوند و به دنبال آن و در سال‌های آتی پسودومونا آیروژینوزا نیز علاوه می‌گردد. التهاب و عفونت پایدار موجب تخریب دیوارهٔ برونش‌ها و برونشکتازی می‌گردد. انسداد راه‌های هوایی کوچک با توپی‌های موکوسی منجر به اتساع کیستی پس از انسداد و تخریب پارانشیم می‌گردد و نهایتاً انسداد پیش‌رونده در برابر جریان هوا و هیپوکسمی عارض می‌گردد. مضافاً، ممکن است سایر بیماری در اثر ایجاد آسپرژیلوز برونشی – ریوی حساسیتی و عفونت‌های مایکوباکتریومی غیرسلی عارضه‌دار گردد. کولونیزه شدن و عفونت با بورخولدریا سپاسی‌ای مقاوم به داروهای متعدد ممکن است در موارد بیماری پیشرفته رخ داده و مشکلات درمانی چالش برانگیزی پیش‌رو قرار دهد. بیشتر بیماران در اثر نارسایی تنفسی فوت می‌کنند.
فیبروزکیستیک با اندازه‌گیری غلظت کلر عرق (تست عرق) تشخیص داده می‌شود. در صورتی که تابلوی بالینی منطبق با فیبروزکیستیک باشد و غلظت کلر اندازه‌گیری شده در یک آزمایشگاه معتبر حداقل در دو نوبت بیش از mEq/L۶۰ باشد تشخیص قطعی تلقی می‌شود. در صورتی که تست عرق مبهم باشد می‌توان با تعیین ژنوتیپ، در صورتی که جهش در هر دو آلل ژن شناسایی شوند به تشخیص قطعی رسید.
خرید کتاب با ۱۵٪ تخفیف(همه کتاب‌ها)
گرچه بیشتر بیماران در کودکی تشخیص داده می‌شوند تشخیص در برخی بیماران تا بزرگسالی به تأخیر می‌افتد. در حدود ۴۵ درصد جمعیت مبتلا به فیبروزکیستیک در ایالات متحده بالای ۱۸ سال هستند. قبل از ۱۹۴۰، نوزادان مبتلا به فیبروزکیستیک ندرتاً تا اولین سالگرد تولد خود زنده می‌ماندند. در حال حاضر میانگین طول عمر تخمینی برای افراد مبتلا به فیبروزکیستیک در حدود ۳۷ سال است.
درمان فیبروزکیستیک بر مبنای بهداشت تهاجمی راه هوایی، حمایت تغذیه‌ای شامل جایگزینی آنزیم‌های پانکراس، آنتی‌بیوتیک، و گشاد کننده‌های برونش قرار دارد، DNAase انسانی نوترکیب استنشاقی (درناز آلفا dornase alfa) چسبندگی خلط را کاهش داده، عملکرد ریه‌ها را بهبود بخشیده، و از تشدیدهای بیماری می‌کاهد. محلول نمکی (سالین) هیپرتونیک استنشاقی به آب‌دار کردن ترشحات کمک کرده و امکان می‌دهد تا به سادگی با سرفه خارج شوند، و نیز عملکرد ریوی را بهبود می‌بخشد گرچه احتمالاً کمتر از درناز آلفا مؤثر است.
درگیری اعضا در فیبروز کیستیک
ریوی
سرقه و تولید خلط
پنومونی‌های راجعه
واکنش‌دهی بیش از حد برونش‌ها
هموپتیزی (خلط خونی)
پنوموتوراکس
چماقی شدن قابل توجه انگشتان
قالب ریوی
دستگاه تنفسی فوقانی
پولیپ‌های بینی
سینوزیت مزمن
گوارشی
ایلئوس مکونیوم در نوزاد
انسداد دیستالی روده
پرولاپس رکتوم
فتق‌ها
اختلال عملکرد برون‌ریز پانکراس که موجب اسهال چربی، سوء تغذیه و کمبود ویتامین می‌شود.
ادراری تناسلی
آزواسپرمی (فقدان اسپرم زنده)
کاهش میزان باروری در زنان
نفرولیتیاز (سنگ کلیه)
فیبروز سیستیکفیبروز سیستیک
توبرامایسین استنشاقی دو مرتبه در روز یک ماه در میان در موارد فیبروزکیستیک متوسط تا شدید که دچار عفونت پسودومونایی هستند مورد استفاده دارد. در میان ضد التهابی با ایبوپروفن و آزیترومایسین ممکن است در بیماران خاصی مفید باشد. با این حال مفید بودن کورتیکواستروئیدهای استنشاقی روشن نیست. همانند سایر بیماری‌های انسدادی ریه، درمان نهایی در مبتلایان به فیبروزکیستیک که دچار بیماری مرحلهٔ انتهایی ریه هستند پیوند ریه می‌باشد؛ در این شرایط پیوند دو طرفهٔ ریه ترجیح داده می‌شود.
بیماری آندومتریوز در زنان چیست؟
آندومتریوز به معنی رشد بافت داخلی رحم در جایی بیرون از رحم است. لگن شایع ترین محل بروز آندومتریوز است.
در این بیماری بافت اندومتر (لایه داخلی رحم) در بیرون از محل اصلی خود (رحم) تشکیل می‌شود. این بافت می تواند در تمام بافت‌های بدن به جز طحال به‌وجود آید، ولی رایج‌ترین محل پدیدآمدن آن، لگن است که در این قسمت هم، تخمدان‌ها بیشتر گرفتار اندومتریوز می‌شوند.
در آندومتریوز، بافت آندومتر تغییر جا داده، اما همچنان به فعالیت خود ادامه می دهد و در هر دوره قاعدگی، این بافت ضخیم می شود و خونریزی می کند.در آندومتریوز، بافت های اطراف ممکن است تحریک شوند و در نهایت موجب زخمی شدن بافت و چسبندگی گردد.
آندومتریوز می تواند باعث درد شدید، مخصوصا در دوران عادت ماهانه گردد. مشکلات بارداری نیز ممکن است بوجود آورد.
علائم آندومتریوز
– اولین علامت آندومتریوز، درد لگن می باشد که اغلب همراه با عادت ماهانه است. این درد با گذشت زمان بدتر می شود. درد لگن و گرفتگی عضلات ممکن است قبل از عادت ماهیانه شروع شده و چندین روز بعد از عادت ماهیانه ادامه داشته باشد.
– عادت ماهانه دردناک (دیسمنوره)
– درد در طی و یا بعد از نزدیکی با همسر
– درد هنگام اجابت مزاج و ادرار کردن : ممکن است این درد در طی عادت ماهیانه وجود داشته باشد.
– خونریزی بیش از حد: ممکن است در طی عادت ماهانه خونریزی بیش از حد داشته باشید و یا بین دو قاعدگی، خونریزی داشته باشید.
– نازایی در برخی زنان
– دیگر علائم شامل خستگی، اسهال، یبوست، نفخ و یا تهوع که ممکن است در طول عادت ماهیانه وجود داشته باشند.
بیماری آندومتریوز چیست؟
شدت درد همیشه نشانه مطمئنی برای این بیماری نمی باشد. برخی زنان مبتلا دارای درد شدید هستند، در حالی که برخی دیگر درد کمی دارند و یا اصلا درد ندارند.آندومتریوز گاهی اوقات با برخی بیماری ها مانند بیماری های التهابی لگن و یا کیست تخمدانی اشتباه گرفته می شود.
آندومتریوز گاهی با سندروم روده تحریک پذیر (IBS) نیز اشتباه می شود. این سندرم باعث اسهال، یبوست و درد شکم می شود.
علل آندومتریوز
در ایجا 5 علت شایعی را که باعث می شوند بافت داخلی رحم در جای دیگری از بدن رشد کند، برای شما می گوییم.
– قاعدگی عقب گرد : بیشترین علت آندومتریوز می باشد. در این نوع قاعدگی، خون قاعدگی شامل سلول های آندومتر است که به جای آنکه از بدن خارج شوند، از طریق لوله های رحمی وارد حفره لگنی می شوند. این سلول های آندومتر به دیواره لگن می چسبند و در آنجا رشد می کنند و خونریزی در طول این دوره ایجاد می شود.
– رشد سلول های جنینی : این سلول ها، حفره های لگنی و شکمی را می پوشانند و از سلول های جنینی بوجود می آیند. هنگامی که یک و یا چند منطقه از پوشش شکمی تبدیل به بافت آندومتر شود، آندومتریوز گسترش می یابد.
– زخم جراحی : بعد از جراحی، مانند هیسترکتومی (خارج کردن رحم) و یا سزارین، سلول های آندومتر ممکن است به محل برش جراحی متصل شوند.
– انتقال سلول های آندومتر: عروق خونی و یا مایع لنف ممکن است سلول های آندومتر را به دیگر قسمت های بدن انتقال دهند.
– اختلال سیستم ایمنی : ممکن است وجود اختلال در سیستم ایمنی باعث گردد که بدن نتواند بافت آندومتر را که در بیرون از رحم رشد می کند تشخیص داده و از بین ببرد.
عوامل خطر آندومتریوز
بسیاری از عوامل زیر خطر ابتلای به آندومتریوز را زیاد می کنند:
– باردار نشدن بعد از ازدواج
– ابتلای یک و یا چند نفر از اقوام نزدیک به آندومتریوز
– مسدود کردن راه خروج طبیعی خون قاعدگی از بدن
– سابقه عفونت لگنی
– اختلال رحمی
نشانه های آندومتریوز به طور موقت با بارداری از بین می روند. همینطور این نشانه ها با یائسگی به طور کامل از بین می روند، مگر اینکه در حال مصرف استروژن باشید.
بیماری آندومتریوز چیست,بیماری آندومتریوز در زنان,علائم بیماری آندومتریوز
عوارض آندومتریوز
– نازایی: یکی از عوارض شایع آندومتریوز، نازایی زنان می باشد.
برای باردار شدن، باید تخمک آزاد شده از تخمدان، در لوله رحمی (لوله فالوپ) توسط سلول های اسپرم باردار شود و تشکیل تخم را دهد. این تخم باید به دیواره رحم متصل شود و شروع به رشد کند.
آندومتریوز ممکن است، لوله رحمی را ببندد و تخم و اسپرم را از هم دور کند. همچنین آندومتریوز ممکن است به اسپرم و یا تخم صدمه بزند. با این حال، بسیاری از زنان با آندومتریوز خفیف تا متوسط می توانند باردار شوند. پزشکان توصیه می کنند زنان متاهلی که دارای آندومتریوز هستند، هر چه زودتر باردار شوند تا آندومتریوز بدتر نشود.
– سرطان تخمدان : زنان دارای آندومتریوز، بیشتر دچار سرطان تخمدان می شوند.
تشخیص آندومتریوز
– معاینه لگن توسط پزشک: برای بررسی وجود کیست در اندام تناسلی و یا زخم در رحم
– سونوگرافی: برای وجود کیست مرتبط با آندومتریوز
– لاپاروسکوپی: محل، وسعت و اندازه آندومتر را مشخص می کند.
درمان آندومتریوز
– داروهای ضددرد و مسکن
– هورمون درمانی: برخی مواقع، این روش درمانی برای کاهش درد آندومتریوز موثر است. افزایش و کاهش هورمون ها در طول دروه قاعدگی باعث می شود آندومتر ضخیم شود، بریزد و خونریزی کند. با استفاده از این روش، رشد بافت آندومتر کم می شود.
– جراحی: اگر شما آندومتریوز دارید و می خواهید باردار شوید، جراحی برای برداشتن آندومتریوز در حالی که رحم و تخمدان سالم بمانند، مفید است.
– روش کمک باروری: لقاح آزمایشگاهی برای باردار شدن نسبت به عمل جراحی بهتر است.
– هیسترکتومی: در موارد شدید آندومتریوز، جراحی برای خارج کردن رحم و تخمدان باید انجام گیرد. اما در این موارد هیسترکتومی به تنهایی کافی نیست، استروژن می تواند آندومتریوز باقیمانده را تحریک کند و درد نیز باقی بماند. بعد از هیسترکتومی، بارداری ممکن نیست.
درمان خانگی آندومتریوز
– دوش آب گرم و پدهای گرماده، عضلات لگن را آرام و شل می کند و از گرفتگی و درد می کاهد.
– داروهای غیراستروئیدی غیرالتهاب مانند: ایبوپروفن و ناپروکسن می تواند از گرفتگی ها و دردهای قاعدگی بکاهد.
– به طور مرتب ورزش کنید.
درمان مکمل آندومتریوز
در برخی زنان استفاده از طب سوزنی، درد آندومتریوز را کاهش داده است. ولی تحت نظر پزشک متخصص خود باید این کار را انجام دهید.
بولیمیااز اختلالات تغذیه‌ای است و بیماری‌ای جدی محسوب می‌شود. بولیمیا در صورت درمان‌نشدن می‌تواند زندگی فرد را تهدید کند. افراد مبتلا به این بیماری هنگام غذاخوردن کنترلی روی خود ندارند. آنها سپس با روش‌های غیرسالم تلاش می‌کنند تا کالری دریافتی اضافی را از بین ببرند. این افراد برای جلوگیری از افزایش وزن و چاقی از روش‌های مختلفی استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال ممکن است آنها به‌طور مرتب باعث استفراغ خود بشوند (استفراغ تعمدی یا القای استفراغ)، از داروهای ملین یا مدر یا مکمل‌های کاهش وزن استفاده کنند، رژیم‌های غذایی سختی بگیرند و یا بیشازحد ورزش کنند. اگر می‌خواهید با این بیماری بیشتر آشنا بشوید، ادامهٔ این مطلب را از دست ندهید.
مبتلایان به بولیمیا از وزن و اندام‌شان راضی نیستند. این افراد معمولا تصویر بدی نسبت به اندام خود دارند و خودشان را به بدترین شکل ممکن قضاوت می‌کنند. بولیمیا بیشتر درباره تصورات فرد نسبت به خودش است. بنابراین درمان آن نیز دشوار است. اما درمان‌های مؤثری وجود دارند که به فرد کمک می‌کنند تا احساس بهتری نسبت به خودش داشته باشد و با الگوی تغذیه سالم از بروز عوارض این بیماری جلوگیری بکند.
نشانه‌ها و علائم بولیمیا
علائم و نشانه‌های بولیمیا عبارت‌اند از:
نارضایتی فرد از وزن و اندامش؛
زندگی با ترس افزایش وزن؛
غذاخوردن زیاد و غیرطبیعی در یک وعدهٔ غذایی و تکرار آن؛
ازدست‌دادن کنترل خود هنگام غذاخوردن، به شکلی که احساس میکنید نمی‌توانید غذاخوردن‌تان را متوقف کنید؛
استفراغ تعمدی یا ورزش‌کردن بیشازحد تا بتوانید مانع از افزایش وزن‌تان پس از پرخوری بشوید؛
مصرف داروهای ملین، مدر یا تنقیه پس از غذاخوردن. درحالی‌که نیازی به مصرف آنها نباشد؛
رژیم‌های غذایی سخت یا خودداری از خوردن بعضی غذاها؛
مصرف بیشازحد مکمل‌های رژیمی و محصولات گیاهی برای کاهش وزن.
شدت بولیمیا به‌وسیلهٔ تعداد دفعاتی که فرد از اقدامات ناسالم برای کاهش وزن استفاده می کند، مشخص می‌شود. هرچه دفعات تکرار این اقدامات بیشتر باشد، بولیمیا شدیدتر است. زمانی می‌گوییم فرد مبتلا به بولیمیاست که حداقل ۱ بار در هفته و به‌مدت حداقل ۳ ماه از روش‌های ناسالم برای کاهش وزن استفاده بکند.
چه‌زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
درصورت داشتن هریک از علائم بولیمیا، در اولین فرصت به پزشک مراجعه بکنید. بولیمیا در صورت درمان نشدن می‌تواند تأثیرات مخربی روی سلامتی داشته باشد.
با پزشک یا روان‌پزشک دربارهٔ علائم و احساس‌تان نسبت به بولیمیا صحبت بکنید. اگر تمایلی به شروع درمان ندارید، با فرد مورداعتمادتان (مانند دوست، همسر، مربی یا هر فرد دیگری) دربارهٔ وضعیت‌تان صحبت بکنید. شاید آن فرد به شما در برداشتن اولین گام‌ها برای درمان بولیمیا کمک بکند.
به عزیزانی که علائم بولیمیا را دارند، کمک بکنید
اگر دوست یا فردی از خانواده‌تان علائم بولیمیا را دارد، صادقانه و با حوصله با او صحبت بکنید. شما نمی‌توانید کسی را به‌زور پیش پزشک ببرید. اما می‌توانید در این راه حامی و مشوق آنها باشید. همچنین می توانید یک پزشک یا روان‌پزشک خوب پیدا کنید و برای عزیزتان وقت ملاقات بگیرید و حتی با او پیش پزشک بروید.
ازجایی‌که بیشتر مبتلایان به بولیمیا وزن طبیعی دارند یا اضافه‌وزن‌شان چشمگیر نیست، معمولا اطرافیان متوجه مشکلی نمی‌شوند. شما با مشاهدهٔ علائم زیر می‌توانید متوجه بروز بولیمیا در اطرافیان‌تان شوید:
اعتراض و شکایت دائمی از چاق‌شدن؛
دیدگاه غیرواقعی و بسیار منفی فرد نسبت به بدن خود؛
مصرف بیشازحد غذا در یک وعده، به‌خصوص مصرف غذاهایی که فرد در حالت طبیعی نمی‌خورد؛
رژیم‌های لاغری سخت؛
فرد تمایلی به غذاخوردن در جمع یا جلوی دیگران ندارد؛
رفتن به دستشویی بلافاصله بعد از غذا، در حین غذا یا دستشویی‌رفتن‌های طولانی؛
ورزش‌کردن بیشازحد؛
ایجاد زخم یا پینه روی بند انگشت‌ها یا دست‌ها؛
آسیب‌های دندان یا لثه؛
تغییر وزن؛
ورم دست و پا؛
ورم چانه و صورت در اثر بزرگ‌شدن غده‌ها.
علل بروز بولیمیا
علت دقیق بروز بولیمیا مشخص نیست. اما عوامل زیادی در بروز و پیشرفت اختلالات تغذیه‌ای مؤثرند. ازجمله ژنتیک، بیولوژی، سلامت عاطفی، انتظارات اجتماعی و سایر مسائل در بروز این اختلالات نقش دارند.
عوامل مؤثر در بروز بولیمیا
دختران و زنان بیشتر از پسران و مردان در معرض ابتلا به بولیمیا قرار دارند. بولیمیا معمولا در اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی بروز می‌کند. عواملی که خطر ابتلا به بولیمیا را افزایش می‌دهند، عبارت‌اند از:
بیولوژی: افرادی که اقوام درجه‌یک‌شان (مانند والدین یا فرزندان) از اختلالات تغذیه‌ای رنج می‌برند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به اختلالات تغذیه‌ای مانند بولیمیا هستند. اضافه‌وزن در زمان کودکی و نوجوانی نیز خطر بروز بولیمیا را افزایش می‌دهد.
مشکلات عاطفی و روانی: مشکلات عاطفی و روانی مانند افسردگی، اختلالات اضطراب و مصرف مواد مخدر ارتباط نزدیکی با بروز اختلالات تغذیه‌ای دارند. مبتلایان به بولیمیا معمولا دربارهٔ خودشان احساس منفی دارند. در برخی موارد، اتفاقات ناگوار و استرس محیطی نیز عوامل بروز اختلالات تغذیه‌ای هستند.
رژیم غذایی: افرادی که برای لاغری رژیم می‌گیرند، بیش از دیگران در خطر ابتلا به اختلالات تغذیه‌ای قرار دارند. بیشتر مبتلایان به بولیمیا، بین دفعات پرخوری‌شان، رژیم‌های سخت لاغری را دنبال می‌کنند. این امر خود می‌تواند از عوامل محرک پرخوری بعدی باشد. سایر عواملی که خطر پرخوری را افزایش می‌دهند، عبارت است از استرس، تصویر بد ذهنی نسبت به خود، غذاها و خستگی.
عوارض بولیمیا
بولیمیا می‌تواند عوارض جدی و خطرناک فراوانی به‌دنبال داشته باشد. برخی عوارض احتمالی بولیمیا عبارت‌اند از:
فقدان اعتماد به نفس، مشکلاتی در روابط با دیگران و عملکرد اجتماعی؛
کم‌آبی بدن (دهیدراسیون) که می‌تواند موجب بروز مشکلات جدی برای سلامتی مانند نارسایی کلیه شود؛
مشکلات قلبی مانند آریتمی قلب یا نارسایی قلب؛
پوسیدگی شدید دندان و بیماری‌های لثه؛
بی‌نظمی در چرخه‌های قاعدگی در زنان و یا نداشتن عادت ماهانه؛
مشکلات گوارشی؛
اضطراب، افسردگی، اختلالات شخصیتی و اختلال دوقطبی؛
خودزنی یا فکرکردن به خودکشی یا اقدام به انجام آن.
پیشگیری
اگرچه هیچ راه قطعی برای پیشگیری از بولیمیا وجود ندارد، ولی می‌توان پیش از اینکه وضعیت افراد بدتر بشود، آنها را به سمت رفتار و عادات سالم راهنمایی کرد. اقدامات زیر در پیشگیری از بولیمیا یا بدترشدن آن مؤثر است:
به کودک‌تان کمک بکنید تا فارغ از وزن و شکل اندامش، تصویر ذهنی خوبی از خود بسازد. به او بیاموزید که اعتمادبه‌نفس به اندام ارتباطی ندارد.
وعده‌های غذایی سالم را به‌طور منظم و به‌شکل خانوادگی در کنار یکدیگر میل کنید.
در خانه دربارهٔ وزن صحبت نکنید. به‌جای آن بیشترِ تمرکزتان را بر روی داشتن سبک زندگی سالم بگذارید.
رژیم‌های سخت و عادات ناسالم کاهش وزن مانند استفاده از مکمل‌های کاهش وزن، استفاده از ملین‌ها یا استفراغ تعمدی را برای کاهش وزن تشویق نکنید.
درصورتی که گمان میکنید در آستانهٔ ابتلا به بولیمیا قرار دارید، با پزشک مشورت بکنید. معمولا پزشک می‌تواند شاخص‌های نشان‌دهندهٔ اختلالات تغذیه‌ای را در مراحل اولیه شناسایی کرده و از پیشرفت آن جلوگیری بکند.
اگر گمان میکنید کسی از خویشان یا دوستان‌تان مشکلات تغذیه‌ای یا اختلالات تغذیه‌ای دارد، با او حرف بزنید، از او حمایت و به او کمک بکنید.
تشخیص بولیمیا
پزشک برای تشخیص بولیمیا معمولا اقدامات زیر را انجام می‌دهد:
با شما دربارهٔ عادت‌های غذایی، روش‌های کاهش وزن و علائم فیزیکی‌تان صحبت می‌کند.
شما را معاینهٔ بالینی می‌کند.
برای شما آزمایش خون و ادرار می‌نویسد.
تجویز آزمایشی برای تشخیص مشکلات قلبی (نوار قلب یا الکتروکاردیوگرام) .
انجام ارزیابی روان‌شناختی که در آن دربارهٔ مسائل مختلفی مانند دیدگاه‌تان نسبت به اندام و وزن‌تان با شما صحبت می‌کند.
پزشک از معیارهای ابتلا به بولیمیا که در دی‌اس‌ام-۵ (نسخه پنجم برنامه‌ریزی‌شده انجمن روان‌پزشکی آمریکا) آمده است، استفاده می‌کند. دی‌اس‌ام-۵ راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی است.
همچنین ممکن است پزشک آزمایش‌های بیشتری تجویز کند تا بتواند دلایل تغییرات وزنی و عوارض مرتبط با آن را مشخص کند.
درمان
معمولا مبتلایان به بولیمیا به انواع مختلفی از درمان‌ها نیاز دارند. این درمان‌ها شامل تلفیقی از روان درمانی و استفاده از داروهای ضدافسردگی است که در درمان بولیمیا بسیار مؤثرند. یک تیم روند درمان را انجام می‌دهد. این تیم شامل شما، خانواده‌تان، پزشک، روان‌پزشک، متخصص تغذیه با تجربهٔ درمان اختلالات تغذیه‌ای و شاید فردی برای هماهنگی روند درمان باشد.
در زیر به گزینه‌های درمان و نکات مهم در روند درمان بولیمیا نگاهی می‌اندازیم:
روان‌درمانی با عنوان صحبت‌درمانی نیز شناخته می‌شود. در آن روان‌پزشک دربارهٔ بولیمیا و مشکلات مرتبط با آن صحبت می‌کند. براساس شواهد موجود، روش‌های روان‌درمانیِ زیر می‌توانند به بهبود علائم بولیمیا کمک بکنند:
رفتاردرمانی شناختی: رفتاردرمانی شناختی به شما کمک می‌کند تا بتوانید الگوی تغذیهٔ خود را اصلاح کنید. همچنین به‌کمک روان‌درمانی شناختی می‌توانید عادت‌ها و باورهای ناسالم‌تان را شناسایی و آنها را اصلاح بکنید.
درمان‌های خانواده‌محور: این درمان‌ها به والدین کمک می کنند تا عادت‌های ناسالم تغذیه‌ای فرزندشان را متوقف کنند تا فرزندان دوباره بتوانند کنترل غذاخوردن‌شان را در دست بگیرند. به‌کمک این درمان‌ها والدین می‌توانند از تأثیرات منفی بولیمیا بر فرزندشان و خانواده جلوگیری کنند.
روان‌درمانی بین‌فردی: این روش به شما کمک می‌کند تا مشکلاتی را که در روابط نزدیک‌تان به‌وجود آمده، حل کنید و روابط اجتماعی و مهارت حل مسئله‌تان را تقویت کنید.
از روان‌پزشک خود بپرسید که از چه روش روان‌درمانی استفاده می‌کند و آیا شواهدی وجود دارد که این روش برای درمان بولیمیا مؤثر است یا خیر.
داروها
مصرف داروهای ضدافسردگی در کنار روان‌درمانی می‌تواند به بهبود علائم بولیمیا کمک بکند. تنها داروی ضدافسردگی که سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان بولیمیا آن را تأیید کرده، داروی فِلوکستین است. فلوکستین از دسته داروهای مهارکننده‌ی بازجذب سروتونین (SSRI) است که می‌تواند در درمان مواردی به‌غیر از افسردگی نیز مؤثر باشد.
آموزش تغذیه
متخصصان تغذیه می‌توانند با طراحی برنامهٔ غذایی مناسب به شما کمک کنند تا عادت غذایی سالمی داشته باشید و از وسوسه و گرسنگی بیشازحد جلوگیری کرده و مواد غذایی موردنیازتان را دریافت کنید. تغذیهٔ منظم و محدودنکردن غذای دریافتی در درمان بولیمیا نقش مهمی دارد.
بستری‌شدن
معمولا بولیمیا در خارج از بیمارستان درمان می‌شود. اما درصورت شدیدبودن علائم و بروز مشکلات و عوارض جدی برای سلامت فرد، ممکن است فرد نیاز به بستری‌شدن در بیمارستان داشته باشد. برخی برنامه‌های درمان اختلالات تغذیه به‌صورت چندساعته در بیمارستان انجام می‌شوند و نیازی به بستری‌شدن طولانی‌مدت بیمار نیست.
چالش‌های درمانی بولیمیا
بااینکه بیشتر افراد با درمان مناسب بهبود پیدا می‌کنند، اما در برخی موارد علائم بیماری به‌طور کامل از بین نمی‌روند. در بعضی مواقع ممکن است عادات بد تغذیه در طول سال‌ها دوباره پدیدار بشوند. این امر به وضعیت زندگی فرد و بروز شرایطی مانند استرس زیاد بستگی دارد.
اگر گمان میکنید دوباره در آستانهٔ ابتلا به بولیمیا قرار گرفته‌اید، جلساتی را با پزشک، روان‌پزشک و متخصص تغذیهٔ خود ترتیب بدهید تا از شروع دوباره بیماری و خارج‌شدن وضعیت از کنترل‌تان جلوگیری کنید. یادگیری راه‌های مؤثر مقابله با استرس و همچنین داشتن روابط سالم از راه‌هایی است که مانع از بازگشت دوبارهٔ این بیماری می‌شوند.
اگر در گذشته سابقهٔ ابتلا به اختلالات تغذیه را داشته‌اید و فکر میکنید دوباره علائم آن اختلال درحال بروز است، بلافاصله با تیم درمانی خود جلساتی ترتیب بدهید.
درمان‌های خانگی و سبک زندگی
علاوه بر درمان حرفه‌ای، باید نکات مراقبتی زیر را نیز رعایت بکنید:
برنامهٔ درمانی و جلسات درمانی خود را جدی بگیرید. از نخوردن وعده‌های غذایی خودداری کنید؛ حتی اگر باعث می‌شود احساس بدی داشته باشید.
در مورد بولیمیا مطالعه کنید. داشتن اطلاعات در مورد این بیماری باعث افزایش قدرت و انگیزه‌تان برای ادامهٔ روند درمان می‌شود.
غذای مناسب مصرف کنید. اگر به مقدار کافی غذا نخورید یا غذای مصرفی‌تان را با روش‌های ناسالم دفع کنید، بدن‌تان نمی‌تواند مواد مغذی موردنیازش را دریافت کند. با پزشک یا متخصص تغذیه دربارهٔ مصرف مکمل‌های ویتامینی یا موادمعدنی صحبت کنید. هرچند توصیه می‌شود که ویتامین‌ها و مواد معدنی موردنیازتان را به‌طور طبیعی از طریق غذاها دریافت کنید.
از دیگران کناره‌گیری نکنید. خودتان را از اعضای خانواده یا دوستان جدا نکنید. آنها سلامت شما را می خواهند. داشتن روابط خوب با دیگران به روند درمان‌تان کمک می‌کند.
با خودتان مهربان باشید. مرتب جلوی آینه خودتان را سرزنش نکنید یا وزن خودتان را مرتب کنترل نکنید. این اقدامات می‌توانند شما را به انجام عادت‌ها و رفتارهای نادرست هدایت کند.
مراقب ورزش‌کردن زیاد باشید. اگر ورزش میکنید، با پزشک درمورد نوع آن صحبت بکنید؛ مخصوصا اگر برای کاهش وزن ورزش میکنید.
درمان‌های جایگزین
ممکن است مکمل‌های غذایی و محصولات گیاهی‌ای که برای کاهش اشتها و کاهش وزن طراحی شده‌اند، توسط مبتلایان به اختلالات تغذیه مورد سوءمصرف قرار بگیرند. شاید این مکمل‌ها با برخی داروها تداخل داشته باشند و عوارض جانبی جدی و خطرناکی را برای فرد ایجاد بکنند.
مکمل‌های غذایی و محصولات کاهش وزن برای ورود به بازار نیازی به تأیید سازمان غذا و داروی ایالات متحده ندارند. بنابراین تضمینی برای سالم‌بودن آنها وجود ندارد. اگر می‌خواهید از مکمل‌های غذایی یا محصولات گیاهی استفاده کنید، ابتدا دربارهٔ خطرات احتمالی آن با پزشک مشورت بکنید.
نکاتی برای مقابله با بولیمیا
شاید وقتی پیام‌های متناقضی را از رسانه، خانواده، اطرافیان و همسر خود بشنوید، درمان بولیمیا سخت‌تر شود. توجه به نکات زیر به شما در مقابله با بولیمیا کمک می‌کند:
به خودتان یادآوری کنید که چه وزنی برای بدن‌تان بهتر است.
در مقابل وسوسه‌تان به رژیم‌گرفتن یا نخوردن وعده‌های غذایی مقاومت کنید. زیرا این کار می‌تواند باعث پرخوری و از دست‌دادن کنترل‌تان حین غذاخوردن بشود.
به وب‌سایت‌ها و مطالبی که اختلالات تغذیه را امری ساده و معمولی جلوه می‌دهند، توجهی نکنید.
شرایط تنش‌زایی را که می‌تواند موجب بروز بولیمیا بشود، شناسایی و برای مقابله با آنها برنامه‌ای طراحی کنید.
برای مقابله با نگرانی‌ها و فشارهای عاطفی برنامه‌ای داشته باشید.
به دنبال راه‌های مثبتی برای افزایش اعتمادبه‌نفس‌تان باشید.
فعالیت‌های سالمی را برای خودتان تدارک ببینید تا حواس‌تان از فکرهای مربوط به پرخوری یا دفع ناسالم مواد غذایی مصرفی پرت بشود.
با فراموش‌کردن نکات منفی‌تان و تمرکز روی نقاط مثبت و اعتباردادن به خودتان، اعتمادبه‌نفس‌تان را افزایش بدهید.
دریافت حمایت
اگر مبتلا به بولیمیا هستید، رفتن به گروه‌های حمایتی مبتلایان به بولیمیا می‌تواند به شما کمک بکند. صحبت‌کردن با کسانی که این مشکل را دارند یا داشته‌اند، به بهبود وضعیت‌تان کمک می‌کند.
مشاوره برای والدین
اگر فرزندتان مبتلا به بولیمیاست، شاید خودتان را به‌خاطر اختلال تغذیهٔ فرزندتان سرزنش کنید. اما باید بدانید اختلالات تغذیه دلایل مختلفی دارند و نوع رفتار والدین از دلایل بروز آن محسوب نمی‌شود. به‌جای اینکه خودتان را سرزنش کنید، بهتر است روی درمان فرزندتان تمرکز بکنید.
برخی نکات قابل‌توجه برای کمک به فرزندتان عبارت‌اند از:
از فرزندتان بپرسید که چگونه می توانید به او کمک بکنید. به‌عنوان مثال، از نوجوان خود بپرسید، دوست دارد بعد از وعدهٔ غذایی چه فعالیت خانوادگی‌ای انجام بدهد تا به دفع ناسالم غذا وسوسه نشود.
به فرزندتان گوش بدهید. از فرزندتان بخواهید تا احساسات خود را بیان کند و به او گوش بدهید.
برنامه‌های مصرف وعده‌های غذایی خانواده را به‌طور منظم بچینید. خوردن غذا به‌صورت منظم کمک می‌کند تا فرزندتان به پرخوری وسوسه نشود.
راجع‌به نگرانی‌هایتان با فرزندتان صحبت بکنید. اما این کار را بدون سرزنش او انجام بدهید.
فراموش نکنید که اختلالات تغذیه روی کل خانواده تأثیر می‌گذارد و شما هم باید از خودتان مراقبت بکنید. اگر گمان میکنید که نمی‌توانید به‌خوبی با مشکل بولیمیای فرزندتان مقابله بکنید، یک مشاورهٔ حرفه‌ای می‌تواند به شما کمک بکند. همچنین می‌توانید از والدین بچه‌هایی که قبلا بولیمیا داشته‌اند، کمک بگیرید.
آمادگی برای نوبت پزشک
به‌کمک اطلاعات زیر بهتر می‌توانید برای نوبت پزشک آماده شوید و بدانید که باید چه انتظاراتی از تیم درمانی‌تان داشته باشید. اگر ممکن است از یکی از دوستان یا اعضای خانواده بخواهید که همراه‌تان بیاید تا نکات کلیدی را به‌خاطر بسپارد و به پزشک تصویر کلی‌تری از وضعیت‌تان بدهد.
کارهایی که می‌توانید انجام بدهید
پیش از وقت ملاقات، لیستی از موارد زیر تهیه کنید:
علائم‌تان. حتی آنهایی که گمان میکنید به بولیمیا ارتباطی ندارند.
اطلاعات شخصی کلیدی‌تان مانند بزرگ‌ترین عوامل استرس و تغییرات اخیر در زندگی‌تان.
همهٔ داروها، ویتامین‌ها، محصولات گیاهی، قرص‌های بدون‌نسخه و سایر مکمل‌هایی که مصرف میکنید و مقدار مصرفی‌شان.
سؤالاتی که باید از دکتر بپرسید. با این کار می‌توانید بهتر از زمان‌تان استفاده کنید.
برخی سؤالاتی که باید از پزشک یا روان‌پزشک بپرسید، عبارت‌اند از:
چه آزمایش‌هایی باید انجام بدم و آیا این آزمایش‌ها به آمادگی خاصی نیاز دارد؟
چه درمان‌هایی وجود دارد و شما چه درمانی را پیشنهاد میکنید؟
آیا برای داروهای تجویزی شما، جایگزینی وجود دارد یا خیر؟
روند درمان چه تأثیری بر وزن من می‌گذارد؟
آیا مطالعهٔ جزوه، کتاب یا وب‌سایت خاصی را برای افزایش اطلاعات من دربارهٔ این بیماری پیشنهاد میکنید؟
اگر سؤال‌های دیگری در جلسهٔ ملاقات به ذهن‌تان می‌رسد، حتما آنها را از پزشک یا روان‌پزشک بپرسید.
از پزشک باید چه انتظاری داشته باشید
پزشک یا روان‌پزشک از شما سؤالاتی می‌پرسد. سوالات احتمالی او عبارت‌اند از:
چندوقت است که نگران وزن خود هستید؟
آیا زیاد به غذا فکر میکنید؟
آیا به‌طور مخفیانه غذا می‌خورید؟
آیا در اثر سیری بیشازحد، خود را مجبور به استفراغ کرده‌اید؟
آیا از دارویی برای کاهش وزن استفاده کرده‌اید؟
آیا ورزش میکنید؟ چقدر؟
آیا راه‌های دیگری را برای کاهش وزن پیدا کرده‌اید؟
آیا نشانه‌ها یا تغییرات فیزیکی دارید؟
آیا اعضای خانواده‌تان علائمی از اختلالات تغذیه داشته‌اند یا به آن مبتلا بوده‌اند؟
ممکن است پزشک یا روان‌پزشک باتوجه به پاسخ‌ها، علائم و نیازهایتان سؤال‌های بیشتری بپرسد. آمادگی برای سؤالات پزشک و پیش‌بینی آنها کمک می‌کند تا زمان ملاقات خود را به مفیدترین شکل بگذرانید.
(0)
(0)
(0)
